De belangrijkste vernieuwingen aan de Steinwaypiano waren grotendeels het werk van Henry Steinway (Heinrich Jr. Steinway). Componisten en musici vroegen om een piano met 7 octaven en een grotere klank, maar door de zwakte van het houten kader, waar de snaren tot dan toe op gespannen waren, was dit technisch onmogelijk. Een metalen kader bracht de oplossing. Men kon het aantal noten uitbreiden en dikkere en langere snaren gebruiken. Het metalen kader was al eerder toegepast door Alpheus Babcock in Boston sinds 1825, maar zijn metalen kader produceerde bijgeluiden en maakte de toon dun van klank. Henry verbeterde het metalen kader aanzienlijk. Daarnaast was hij in 1859 de eerste om kruising van de snaren toe te passen in vleugelpiano's. Men was al in 1828 met kruising van de snaren aan het experimenteren. Verder verbeterde hij de actie van de piano aanzienlijk. Volgens de meesten was de actie van Erards pianofortes de snelste en beste. Eigenlijk was die van Henry gelijkwaardig. Het zogenoemde Steinway systeem gebruikt nog steeds al de vernieuwingen van Henry. Zijn innovaties waren het resultaat van eigen vondsten maar vooral ook van het 'lenen' bij andere pianobouwers. Zodra een bouwer een nieuw model op de markt bracht, bestudeerde Henry elk onderdeel in detail om te zien of hij iets kon overnemen.
Na de schepping van een uitmuntende piano, was de volgende stap het publiek hiervan te overtuigen. Eén manier om dat te doen was door middel van erkenning door grote of minder grote musici. Iets wat tot op vandaag nog altijd een beproefd recept is. Dit ging van certificaten van musici die claimden dat de Steinway de beste was, tot het leveren van piano's (en de bijbehorende reclame) voor de concerttournees van o.a. Anton Rubinstein en Ignace Paderewsky. Daarnaast was er ook nog de erkenning door kranten, wat in veel gevallen neerkwam op het omkopen van de journalist die het artikel moest schrijven. Steinway was ten andere niet de enige firma die dat deed.
De ultieme test zou de toekenning van de Europese gouden medaille op de grote internationale tentoonstelling in London in 1862 zijn. Dit soort beurzen waren ontmoetingsplaatsen voor technici en fabrikanten die er alle nieuwe technische snufjes kwamen bespioneren. Meer dan 6 miljoen mensen kwamen dat jaar naar de beurs. De medaille ging uiteindelijk naar Broadwood. Steinway werd door de jury benoemd als beste van de Amerikaanse pianobouwers en kreeg een medaille voor de krachtige, heldere, briljante en sympathieke klank. Die medaille was echter niet zo opmerkelijk voor Amerikaanse pianobouwers. Van de 100 Amerikaanse pianobouwers gingen er 80 naar huis met één of andere medaille. Steinway was slechts bij de vier beste, naast Broadwood, Pleyel en Bechstein. Blijkbaar had de jury de revolutionaire aard van de Steinwaypiano over het hoofd gezien, want Johann Streicher ging terug naar Wenen om Steinways te kopiëren. De Weense pers was vol lof over de weg die Steinway had ingeslagen in de ontwikkeling van de piano. Op het thuisfront kregen de Steinways wel alle lof toegezwaaid en werd de Steinwaypiano langzaamaan gezien als een teken dat de V.S. stilaan Europa begon te overvleugelen.
Desondanks keerde Henry niet met een goed gevoel terug naar de V.S. in oktober 1862. Zijn piano had niet het grote succes gekend op internationaal vlak waar hij op gehoopt had. Hij zeilde de burgeroorlog in zijn land tegemoet. Het gevecht met de werknemers bij Steinway wachtte, evenals de ziekte die zich in hem begon te manifesteren.