De burgeroorlog tussen noord en zuid zorgde voor moeilijke omstandigheden, zowel voor fronsoldaten als voor de thuisblijvers. Pianobouwers in het noorden verloren op slag alle instrumenten die bij dealers in het zuiden waren. Terzelfdertijd werden de grondstoffen schaars, die cruciaal zijn voor het bouwen van piano's, namelijk hout en ijzer. Door de stijgende inflatie begon men werknemers te ontslaan en de prijzen rezen de pan uit, zodat de situatie voor een steeds grotere groep van de bevolking minder leefbaar werd. Ook Steinway ontsnapte hier niet aan. Tegen het eind van de oorlog kostte een Steinway ongeveer dubbel zoveel als voorheen en veel werknemers werden ontslagen.
Toen Charles Steinway naar het front moest werd het copartnership agreement van de Steinway familie aangepast, om te voorkomen dat, mocht hij sterven, zijn aandeel in de firma volledig naar zijn vrouw zou gaan. Men wilde niet dat vrouwen iets over Steinway te zeggen zouden hebben en de controle moest in de handen van de Steinways zelf blijven en mocht niet naar aangetrouwde familie gaan.
De groeiende onrust steeg nog toen de dienstplicht drastisch werd ingevoerd in de zomer van 1863. Tot dan toe was de oorlog gevochten door een vrijwilligersleger maar door de grote verliezen aan beide kanten moesten de rangen aangevuld worden. De mensen waren daar helemaal niet mee opgezet want vanuit hun standpunt gezien zou de oorlog toch alleen maar dienen om zwarten de kans te geven naar het noorden te komen en hun werk af te nemen. Massa's mensen kwamen op straat en er werd geplunderd. Toen ze aan de Steinwayfabriek in New York kwamen wist Charles de leiders om te kopen en zo de fabriek te vrijwaren. De rellen, die hoofdzakelijk gericht waren tegen zwarten, duurden nog 4 dagen, totdat er een regiment naar de stad kwam. Het was één van de ergste rellen uit de geschiedenis van de V.S. Meer dan honderd mensen lieten er het leven bij.
De onvrede bleef onderhuids aanwezig en datzelfde jaar nog werd een vakbond opgericht voor de werknemers van de verschillende Duitse pianobouwers. Na veel stakingen kregen de werknemers een loonsverhoging van 25%. Om die loonsverhoging te compenseren werd de prijs van de Steinwaypiano's behoorlijk omhoog getrokken.
Het (voorlopige) einde van de problemen met de werknemers was niet het einde van de problemen in de familie Steinway. Henry takelde sinds 1863 stelselmatig af door tuberculose en stierf in maart 1865. Naast Henry stierf ook Charles. Door oorpijn getroffen, reisde hij naar Duitsland om daar genezing te zoeken. Ironisch genoeg stierf hij, toen de ziekte over was, aan tyfus door het eten van besmet voedsel. Hij was pas 36 jaar oud. William stond er alleen voor. Na lang aandringen was zijn broer Theodor toch bereid om naar New York te komen. Daarom verkocht deze zijn zaak aan drie van zijn werknemers in Duitsland, Grotrian, Helfferich en Schulz, die onder de naam ``opvolgers van C.F. Theodor Steinweg'' verder werkten1.2.
Theodor nam Henry's plaats in en vroeg in totaal 45 patenten aan, daar waar Henry er in zijn hele carrière maar 6 op zijn naam had staan. Samen met William werd de geschiedenis van Steinway herschreven en werd Henry's naam met die van Theodor geruild. William had een levende man als bewaker van de Steinway kwaliteit nodig, niet iemand die dood was.