Een interessant detail aangaande de actie is die van de bushings. Op de scharnierpunten in de actie moet het ene houten onderdeel met het ander verbonden worden op een zo flexibel mogelijke manier. Gewoon een gaatje boren in de twee onderdelen en er een metalen pin doorsteken is onvoldoende. Ofwel is de opening rond de pin te klein en is het scharnierpunt niet flexibel genoeg ofwel is de opening rond de pin te groot en is het scharnierpunt te los. Daarom wordt er stof in de openingen van de houten onderdelen aangebracht zodanig dat de pin aanvaardbaar vast komt te zitten en toch voldoende flexibel kan werken als scharnierpunt. De stof die rond de pin in de openingen zit noemt men bushings. Het probleem met de bushings is dat ze onder vochtige omstandigheden uitzetten en in droge omstandigheden krimpen. Als ze uitzetten wordt de actie te vast. Als de bushings krimpen wordt ze te los waardoor de onderdelen niet precies meer gealigneerd zijn en er bijgeluiden ontstaan in de werking van de actie wat uiteraard niet gewenst is.
Eén van de oplossingen die Steinway indertijd naar voor heeft gebracht was het gebruik van een teflonnen1.4 bushing. Een probleem van de synthetische bushings is dat ze niet met het hout mee uitzetten en inkrimpen onder verschillende atmosferische omstandigheden. Het werd geïntroduceerd in de Steinwaypiano's vanaf 1962. In 1982 ging men terug over op vilt nadat men teveel klachten over bijgeluiden kreeg. Dit keer gebruikte men vilt met aan de binnenkant (waar de spil zit) teflon.