De Amerikaanse afdeling van Steinway heeft niet veel last gehad van zijn banden met Duitsland. De Duitse afdeling in Hamburg wel, maar die was toch vrij beperkt. De fabriek werd tijdens de oorlog onder toezicht gesteld wegens zijn banden met de V.S., maar de inmenging in de pianoverkoop bleef heel beperkt. Daarnaast moest het bedrijf wel helpen met het maken van vliegtuigen, bedden en wapens, en moest hiervoor een groot stuk van zijn houtvoorraden aanspreken.
In 1943 werd de fabriek grotendeels vernietigd tijdens geallieerde bombardementen. Pas tegen 1948 kon men terug volledig aan de slag, maar de vraag was veel groter dan wat men kon produceren. De belangrijkste reden was dat alle concurrenten grotendeels vernietigd waren. Een tijdje heeft Steinway ook partituren gedrukt, totdat de grote uitgevers in Duitsland weer uit de as herrezen.
De fabriek in New York werd niet ``verplicht'' om met de pianoproductie te stoppen, maar gezien het feit, dat alle metaalsoorten opgeëist werden voor militaire doeleinden, hadden ze niet veel keuze. Ze werden gecontacteerd door één van de firma's die een contract in de wacht had gesleept om zweefvliegtuigen te bouwen, die gebruikt konden worden tijdens geallieerde aanvallen. Dat zouden ze de rest van de oorlog doen. Van de pianoproductie schoot niets meer over. Alleen in Steinway Hall in New York zelf werden nog wat reparaties gedaan.
Het probleem met de bouw van de zweefvliegtuigen lag in het feit, dat ze er niets aan verdienden. Dat zorgde ervoor dat ze in het najaar van 1943 wel moesten stoppen met de bouw ervan. Theodore had echter niet meer de energie om marktonderzoek te doen naar andere sectoren, waarin ze nog iets konden verdienen. Roman de Majevski, hoofd van verkoop, zou Steinway terug in de pianoverkoop sturen. Hij kreeg het idee om Steinway buffetpiano's te gaan produceren die mee konden met de geallieerden. Het model heette de Steinway Victory piano. Het werd een succes. Tegen het eind van de oorlog had Steinway al 5000 piano's verkocht. De helft daarvan was evenwel uit stok van de jaren dertig.
Theodore was een geruïneerd man na de oorlog. Onder andere door de verkoop van onderdelen waar ze geen geld mee verdienden maar ook door het feit dat zijn zoons in de oorlog aan het front waren. Teed trok zich na de oorlog terug in de Rocky Mountains, zodat Henry hoofd van Steinway werd. Henry vroeg Frank Walsch om de fabriek te runnen. Die had er tijdens de oorlog voor gezorgd dat de werknemers de plannen van de vliegtuigen konden lezen door ze te hertekenen.