Steinway was al jaren niet meer uit de rode cijfers geweest op het moment dat Henry directeur van Steinway werd. Henry was geen musicus, zoals al zijn voorgangers geweest waren, maar zag zichzelf eerder als een zakenman. Hij begon met het intern herstructuren van het bedrijf, zodat het beantwoordde aan de hedendaagse normen. Hij zorgde er ook voor, dat voor het eerst het volledige productieproces op papier werd gezet. Hij blies de verkoop van vleugels nieuw leven in. Die waren na de tweede wereldoorlog uit de gratie van het koperspubliek geraakt. Daarnaast werden de fabrieksactiviteiten geconcentreerd rond de fabriek in Queens. Steinway Hall werd verkocht en Steinway & Sons leasde de eerste twee verdiepingen en de kelder van de overnemer. In dat deel van het gebouw zaten hun concertorganisatie, de artiestenafdeling en hun pianotechnici die voor de klanten rond en in New York zorgden. Het was ook rond deze tijd dat Steinway, onder invloed van Fritz Steinway, die een aantal jaar het Concert And Artists Department leidde, voor het eerst jazzmuzikanten in zijn cataloog van Artists begon op te nemen.
Alhoewel het bedrijf enigszins uit de rode cijfers kwam, was er toch nood aan een grote geldinjectie om het bedrijf op termijn drijvende te houden. Ondanks het feit dat de verkoop in de jaren 60 omhoog ging, slaagde Steinway er niet in om uit de rode cijfers te blijven. Niettegenstaande de reorganisatie en centralisatie van de productie was de combinatie van oude fabrieksgebouwen met nieuwe niet efficiënt en beantwoorde de productie van piano's niet aan de vraag. Daar kwam nog bij dat Yamaha - en samen met hen een groot aantal andere pianoproducenten uit Japan - halverwege de jaren 60 op de proppen kwamen met veel goedkopere piano's, en binnen de 5 jaar 75% van de verkoop van vleugels op de Amerikaanse pianomarkt inpalmden. Daarnaast was er nog het probleem van de aandelen. De oude generatie Steinways begon stillaan weg te vallen; hun aandelen konden dus verkocht worden aan iemand anders en het was dus maar een kwestie van tijd voordat een buitenstaander Steinway & Sons inpalmde. Voordien waren al een aantal firma's geïnteresseerd geweest in Steinway, maar ze werden altijd afgewezen. Nu was het economisch klimaat dermate, dat Henry klaar was om te verkopen. Columbia Broadcasting System kocht Steinway & Sons in 1972. Naast Steinway had de muziekinstrumentenafdeling van CBS ook nog Gemeinhardt fluiten, Fender gitaren, Rogers drums en Lyon & Healy harpen. CBS liet direct na de aankoop van Steinway & Sons een nieuwe krachtcentrale bouwen voor de Hamburg afdeling. Daarnaast bouwden ze nog een verdieping bij in Hamburg om de administratieve afdeling in te huisvesten. CBS zorgde ervoor dat de werknemers een zeker sociaal statuut kregen en gaf de marketingafdeling een stevige geldinjectie. Daarnaast stond ook het CBS Technology Center ter beschikking van de ingenieurs van Steinway. Daardoor konden ze de traditie van C. F. Theodore Steinway verderzetten om een wetenschappelijke grondslag te geven aan de methodes die ze toepasten in de pianobouw. Er is evenwel grote onenigheid over het feit of de kwaliteit al dan niet constant bleef onder CBS.
Steinway & Sons werd later nog maar eens verkocht aan een groep zakenmensen van Boston. Dit waren John P. Birmingham, Robert M. Birmingham en Bruce A. Stevens. Ze werden de Steinway Musical Properties, Inc. Steinway werd nog eens verkocht in april 1995 aan Selmer om de goede reden dat het Steinway aandeel nog nooit zo hoog had gestaan en de gebroeders Birmingham en Bruce Stevens nooit van plan geweest waren om Steinway tot het einde toe te blijven beheren.
Van de Steinway familie werkt alleen Henry Steinway nog voor Steinway & Sons o. a. als consultant en beheerder van de Steinway archieven. Steinway blijft nog altijd de nummer één op de concertpodia met ongeveer 99% van alle concertpodia van enige betekenis in de wereld.