Theodore was een gebroken man. Hij zonk verder en verder weg in lethargie, en op het moment dat nieuwe ideeën het meest nodig waren, kon hij alleen plannen verzinnen om minder te doen. Hij gooide 1400 man buiten, zodanig dat er nog maar 600 mensen in de fabrieken werkten tegen 1934. Vervolgens verlaagde hij het budget dat aan reclame gespendeerd werd van 500.000 $ tot 56.000 $. Zijn eigen inkomen reduceerde hij ook tot een derde. Hij verlaagde zelfs de prijs van de piano's. Het mocht echter allemaal niet baten.
Theodore was dan ook op zoek naar iemand uit de familie die de zaak kon overnemen. Er waren slechts twee potentiële kandidaten: zijn oudste zoon Theodore en zijn ambitieuze neef Frederik Vietor, in de familie bekend als Fritz. Zijn oudste zoon zou uiteindelijk geen geschikte opvolger blijken te zijn. Hoe meer hij leerde, hoe meer hij zich terugtrok van het hele Steinway gebeuren en hij zou zich uiteindelijk bij het Amerikaanse leger voegen en het schoppen tot de rang van majoor.
De enige optie die overbleef was Fritz. Het probleem was echter dat Fritz nogal opvliegend van aard was wat leidde tot verschillende ruzies tussen hem en Theodore Sr. Hij was evenwel iemand met potentieel en hij had een groot deel van de aandelen in bezit. Hij was een perfectionist en kende zowat alle stappen in het productieproces. Hij was ook de enige, nadat Teddy Cassebeer was opgestapt, die nog iets wilde en kon doen binnen Steinway. Hij drukte zijn idee om een nieuwe Steinway te ontwerpen door. Het zou het model S worden. Bilhuber zou de nieuwe piano maken in samenwerking met onder andere Josef Hoffman. Het was de eerste keer dat er technici aan te pas kwamen die niets met pianobouw te zien hadden. De belangrijkste aanpassing was de zogenaamde ``Steinway Accelerated Action'' die voor een sneller reagerende actie moest zorgen.
Het nieuwe model werd met veel tamtam eind 1935 gelanceerd, en zou in het begin voor een kleine opleving in de verkoop zorgen. Het probleem was dat in 1937 president Franklin Roosevelt alle staatssteun aan bedrijven opzegde, waardoor de Amerikaanse economie weer instortte. Steinway viel uiteraard mee. De uiteindelijke doodsteek werd gegeven door de opkomst van het Hammond orgeltje. Het was het eerste elektronische orgel zonder orgelpijpen. Het werd zelfs bij de dealers van Steinway verkocht en daar was een goede reden voor. De dealers kochten de instrumenten aan voor 600 $ en konden ze verkopen voor 1200 $. Ze hadden daardoor een veel grotere winstmarge dan voor bijvoorbeeld het S-model dat voor 885 $ verkocht moest worden.
Toen Steinway uiteindelijk reageerde met een nieuw model buffet was de markt allang ingenomen door andere buffetpianoproducenten zoals Baldwin en Kimball.
Fritz zocht vervolgens nieuwe manieren om de kosten te drukken. Hij begon in 1939 met een platenwinkel in Steinway Hall. Hij elimineerde verouderde departementen binnen het bedrijf en hij kreeg Theodore zo ver, dat hij een accountant firma de boeken liet doorlichten. Dat was niets nieuws meer in die tijd, maar voor Steinway, dat altijd door de familie was bestuurd, was het wel een revolutie. Het resultaat was, dat een aantal oudere mensen ontslagen werden en vervangen werden door mensen die direct door Fritz werden gecontroleerd. Ene Harris, gecontacteerd door de accountant firma, lichtte de hele assemblage door in de fabrieken. Het was geen slechte zaak, want de piano's werden nogal inefficiënt heen en weer gesleurd waardoor veel tijd werd verloren en er ook veel meer kans op schade aan de piano's was. Zijn nieuwe plannen zouden maar na de tweede wereldoorlog uitgewerkt worden. Harris werd wel als hoofd van het bestuur van de fabrieken aangesteld. Het was de eerste keer dat iemand die van buiten Steinway kwam en niets met de bouw van piano's te zien had, die functie kreeg.
In tussentijd hadden Fritz' tirannieke neigingen wel brandstof geleverd voor de vakbonden binnen firma. Wat de situatie nog verergerde was het feit dat werknemers minder werden betaald voor hetzelfde werk aan een model S piano, om de kosten te kunnen drukken.